هر روزه در دنیایی که زندگی می‌کنیم جملات همسویی در مورد «رابطه و ارتباط» می‌شنویم. از رسانه‌های ارتباط جمعی که هر روز سعی دارند رابطه بین افراد را سهولت بخشند گرفته تا ایجاد رابطه و دوستی برای سهولت در به انجام رساندن پروژه و پرونده‌ای و حتی رابطه بین دوستان، همسران، والدین و فرزندان و… .
و نیز هر روزه در مورد رابطه‌ها و دوستی‌هایی که با بروز مشکلی از هم گسسته‌اند، می‌شنویم و نظاره‌گر آنها هستیم. طلاق‌ها، دوری‌ها، قهر کردن‌ها و…
رابطه در مشارکت و شناخت معنا می‌گیرد و کلام خداوند ما را به دوستی و محبت و ارتباط و مشارکت با یکدیگر فرا می‌خواند. مشارکتی که راس اول آن خداوند و پادشاهی او باشد. مشارکتی که حضور خداوند و رابطه با او مقدم بر هر چیز است و مشارکت کنندگان، اصل اول یعنی مشارکت و رابطه شخصی خود را با خداوند اولویت خود قرار می‌دهند.
اما، متاسفانه همه ما در جنگ‌های روحانی هستیم و بسیاری از روابط و دوستی‌ها هر روز به مرز گسستن و جدایی گام برمی‌دارد و این زهر جدایی، مدام زندگی و روابط ما را سمی و مسموم‌تر از گذشته به پیش می‌راند و چنان در این بدن و در این اتحاد ریشه می‌گیرد که سَمِ حاصل از آن، ایجاد رابطه را سردتر و مسموم‌تر می‌کند.
چطور این زهر و این مسمومیت‌ها که در رابطه‌ها و دوستی‌های ما شکل گرفته است را می‌توان سم زدایی کرد؟ شاید ترمیم یک رابطه دیگر از نظر ما و بر طبق منطق انسانی غیر ممکن باشد، اما خداوند برای ما پادزهری دارد که با پاشیدن آن در هر رابطه‌ای که مسموم شده، باعث حیات دوباره و بازگشت محبت و دوستی خواهد شد.
در کتاب دوم پادشاهان باب چهارم آیات 38 تا 41 روایتی از آش مسموم شده‌ای را می‌خوانیم. آشی که برای مشارکت انبیا یعنی قوم خداوند و مردان و زنانی که به یهوه ایمان داشتند شکل گرفت. این آش نمادی از رابطه و مشارکت است که با نادانی و بی‌حکمتی یک نفر مسموم شد و حال می‌تواند حیات دیگران و مشارکت را از هم بپاشد. تمثیلی از سمومی که وارد مشارکت‌ها و دوستی‌های ما می‌شود. اما الیشع با هدایت خداوند دستور می‌دهد تا آش را دور نریزند چرا که خواست و اراده خداوند برای مشارکت و اتحادهایی که در خداوند شکل گرفته‌اند این است که گسسته نشوند و حال پادزهر خداوند وارد این روایت می‌شود.
«آرد»؛ بله فقط با ریختن آرد در درون آش، دیگر جدایی و مرگ روحانی‌ای در کار نبود بلکه حیات بود و قوت و ادامه مشارکت و اتحاد. اما این پادزهر چیست؟ چرا آرد؟
این آرد سمبل و نماد چیست و چگونه می‌توانیم آن را در دوستی‌ها و مشارکت‌هایمان جاری سازیم.
همانطور که می‌دانیم عهد جدید و زندگی عیسی مسیح و شناخت او مکاشفه خاص خداوند است و جواب پرسش‌های ما در درون اناجیل پیوسته جاری است. اما پیش از پرداختن به آن کمی در مورد «آرد» تامل کنیم.
با شنیدن این کلمه به یاد چه چیز می‌افتید و چه چیزی در ذهن شما نقش می‌بندد؟ درست است، اولین تصویری که با این کلمه و دیدن آن در ذهن نقش می‌بندد «نان» است. آرد، عضو اصلی و ماده اساسی برای تهیه و ساخت نان است و وقتی با آب مخلوط و ورز داده می‌شود، با آتشی به نان و خوراک روزانه تبدیل می‌گردد و گرسنگی‌ها را برطرف می‌کند و حیات و قوت می‌بخشد تا بهتر ببینیم و بشنویم و بیاندیشیم. اما این آرد و این مواد اولیه‌ای که نان را شکل داد به چه معناست؟؟؟
در عهد جدید می‌خوانیم عیسی مسیح گفت: «من نان حیات هستم» و چند باب بعد در شام آخر و شبی که مسیح دستگیر شد تا ماموریت خود را بر روی صلیب به اتمام رساند می‌بینیم که «عیسی نان را گرفت و پس از شکرگزاری، پاره کرد و به شاگردان داد و فرمود: بگیرید، این است بدن من».
عیسی بدن خود و کار خود روی صلیب را به نان تشبیه می‌کند و به طور خاص می‌توان نان را نمادی از محبت خداوند بر آدمیان دانست که بر روی صلیب برای گناهان همه جهان مصلوب شد.
اما شالوده و ماده اصلی بدن مسیح که مصلوب شد چیست؟ آرد و بنیاد اساسی صلیب کجاست؟
بنیاد صلیب و بدن مسیح از محبت و ایثار و از خود گذشتگی و فداکاری نوید می‌دهد. آردی که می‌تواند زندگی‌ها و مشارکت‌ها و روابط گسسته ما را دوباره به هم پیوند دهد همین است. با ایثار و فداکاری و محبت طرفین، با نفس خود را انکار کردن و صلیب را بر دوش کشیدن، با بخشش و گذشت قلبی و…
و اما این آرد با آب مخلوط شد تا نان را شکل دهد، آتش آن را به بار آوَرَد و نان را آماده و مهیا برای مصرف کند.
در کلام خداوند می‌دانیم که آب و آتش نمادی از روح خداوند و هدایت اوست. از خداوند بطلبیم تا با جاری کردن روح خود در ما تَرَک‌ها و شکاف‌هایی که در روابط به وجود آمده‌اند و مانند شکاف‌هایی که بر خاک بیابان بر اثر نبود آب به وجود آمده‌اند را دوباره به هم بپیوندد. وقتی این آب جاری شود شکاف‌ها رفته رفته محو می‌گردد و یک‌دست و یک‌پارچه و یک‌تن خواهند شد. باشد که هر روزه این آرد آسمانی را با هدایت روح خداوند و مشورت با او بر روابط و مشارکت‌هایمان بپاشیم و آتش او این نان را آماده سازد تا گرسنگی‌های روحانی‌مان برطرف شود و با قوت تازه و حیاتی جدید در مسیر این رودخانه جاری شده ادامه دهیم.
شکر برای کلام راستین خداوند و شکر برای این پادزهری که می‌توانیم در هر رابطه گسسته‌ای در خداوند بپاشیم.
برگرفته از کتاب
«آش‌ها را دور نریزید»
