درود بر اسمیرنایی­های عزیز و شالوم خداوند بر همه شما که در روح و راستی خداوند را پرستش می­کنید.

در تامل و دعا برای درس و رسم شاگردی امروز بودم و هزاران موضوع پرستش از نظرم می­گذشت. اما با هدایت خداوند تصمیم گرفتم نگاهی به ریشه و شناخت ما از پرستش بیاندازیم و ایمان دارم جواب بسیاری از سوالات ما در همین ریشه و شروع این معرفت خواهد بود.

ما انسان­ها موجوداتی پرستنده خلق شدیم. خلقتی برای رابطه صمیمانه و مقدس با خداوند. در ابتدا به ریشه این ملاقات با خدا و یا همان پرستش خواهیم پرداخت. بسیاری از کلیساها متاسفانه به تعلیم این موضوع کمتر پرداخته­اند که پرستش فقط سرود خواندن و موسیقی نیست، بلکه پرستش ملاقات خداوند است و موعظه و مشارکت و سرود خواندن… در زیر چتر همین ملاقات باید قرار گیرد. اما چگونه ملاقاتی؟

در کتاب پیدایش می­خوانیم که آدم و حوا در این رابطه صمیمانه با خدای قدوس قرار داشتند تا اینکه نا اطاعتی و گناه وارد شد. اولین نتیجه گناه این بود که خود را عریان یافتند و با برگ­های انجیر خود را پوشانیدند؛ نمادی از شرم و خجالت و ضعف. آنها دریافتند که ضعف دارند و صدای خداوند که تا قبل از این برایشان پر از آرامش و رابطه بود ترسناک جلوه کرد. از حضور خداوند ترسیدند و از ملاقات با او که قدوس است وحشت کردند؛ چرا که او قدوس است.

ما نیز شرم و ضعف­هایمان در ملاقات با خداوند، ترس را به درونمان جاری می­کند و از حضور او خجالت می­کشیم، و یا خود را با برگ­های انجیر می­پوشانیم. خودِ واقعی و قلب­هایمان را می­پوشانیم. نمی­خواهیم خداوند از اشتباهات و نا اطاعتی­ها سخن بگوید و این آغازی است که قرن­هاست در ما بوجود آمده. اما نسلی دیگر و آغازی دیگر به انجام رسیده و این نقطه امید برای ماست.

در کتاب رومیان باب پنجم از دو نسل صحبت می­شود. نسل آدم که از آن گناه و شرم و جدایی وارد شد و نسل عیسی که نتیجه آن پارسایی و ملاقاتی تازه است.

ما با ایمان به کار عیسی بر روی صلیب و قیام او وارد نسلی شده­ایم که می­توانیم به ملاقات خداوند برویم و این رابطه صمیمانه باز هم پیوند زده شود. به نسلی بدل شویم که صدای خداوند برایمان آرامش درونی داشته باشد چرا که او ندا می­دهد: این است فرزند محبوب من.

صدای خداوند و ملاقات با او برای محکوم کردن ما نیست بلکه برای بنا کردن این رابطه و درک این صمیمت است.

اگر احساس می­کنید هنوز شرم و عریانی وجود دارد هنوز در نسل آدم زیست می­کنیم. باید این تولد تازه در ما صورت بگیرد که فرزندان محبوب خداوند هستیم؛ نسل او هستیم و او پدر ما. اگر به شکستگی رابطه­ها فکر می­کنیم و در پرستش و ملاقات هنوز به چیزی بجز رابطه صمیمانه با او می­اندیشیم هنوز در نسل آدم زیست می­کنیم و باور نداریم که در این قفس باز شده تا از این اسارت، آزاد شویم. در نسل تازه ما می­بخشیم و به رابطه با خداوند می­اندیشیم. در این باور و ایمان زیست کنیم که ما هم گناهکاریم و اشتباه کرده­ایم مثل بقیه ولی بخشش خدا و فیض او مرا به نسل دوم می­برد و نجات را دارم؛ این بخشش و فیض برای همه کسانی که او را بپذیرند مهیاست.

انگشت اشاره به سمت مقصری دیگر نگیریم چرا که آدم و حوا نیز چنین کردند. وقتی خداوند از آنها پرسید چه کرده­اند آدم انگشتش به طرف حوا رفت و گفت این زن که تو به من دادی مرا وادار کرد، و همچنین نیز حوا به مار اشاره کرد و گفت آنکه تو در باغ گذاشتی. هیچ یک تقصیر خود را نپذیرفت بلکه آن را به گردن دیگری انداخت و در نتیجه خود خداوند را مقصر اعلام کردند.

مراقب این طرز تفکر و لعنت­ها باشیم. ما نسل عیسی هستیم و فرزندان محبوب خداوند. اگر اشتباه کردیم بخشش را بطلبیم و بدنبال توجیه کردن خود نباشیم. با راستی و بواسطه­ی روح او را بپرستیم و در آرامی او داخل شویم، آمین.