شکوفه‌های امید
نوروز… عید… عید سعید باستانی!
این روزها برای هر ایرانی در هر جای این جهان، بوی نو شدن و تازگی به مشام می‌رسد همانگونه که درختان جامه زمستانی را از تن به در آورده و با اولین شکوفه‌های خود نوید میوه، ثمره و برکت را فریاد می‌زنند.
شاید سال سختی را پشت سر گذاشته‌ایم و شاید هنوز هم از این سختی‌ها و زمستان سرد سهمی با خود داریم. سهمی که سرما و لرزش استخوانمان را به حدی برساند که توان عوض کردن جامه زمستان و پوشیدن بهار را در خود نداریم. امسال برای همه ما ایرانیان بار دیگر یادآوری آرزوی آرامش است و آرزویی که هنوز شاید به آن دست نیافته‌ایم. اما برای این فصل تازه زندگی چطور جامه‌ای را بپوشیم که نه از ترس زمستان‌ها بلرزیم و نه از گرمای سوزش آفتابش آب شویم. بیایید امسال برای این فصل تازه تأملی بر آنچه خدا به ما وعده داده است داشته و در مسیر و مقصد آن قدم برداریم. این است مسیری به سعادت، پیروزی و حیات.
بخواهیم خدا راه را به ما نشان دهد. وقتی در پس کلاف پیچیده‌ای گیر کرده‌ایم و امیدی را در خود نداریم و زمانیکه برف زمستان‌های این دنیا بر شانه‌هایمان بی‌حسی آورده است و نمی‌دانیم به کدام سو باید برویم بیایید تا بطلبیم خدا راه را به ما نشان دهد. وقتی به جایی رسیده‌ای که درک کرده‌ای راه را نمی‌شناسی و قدرت تصمیم گیری ما خلع شده بیایید به او اعتماد کنیم.
در کتاب «خروج» خدا قوم خود را هدایت می‌کند تا از اسارت و بندگی آزاد شده و به جایگاه حقیقی رهسپار شوند. او قوم خود را با ستون ابر و آتش در شب و روز هدایت می‌کند تا راه را بیابند، مستقر و ساکن شوند و ثبات خود را بیابند.
در کتاب سفر، خروج باب ۳۳ آیه ۱۳ اینطور از خدا طلبیده می‌شود:
«اگر در نظرت فیض دارم، تمنا دارم راه‌های خود را به من بیاموزی تا تو را بشناسم و همچنان در نظرت فیض یابم.»
به یاد داشته باشیم این دعا برای تکرار و نوشتن و نگه داشتن بر بازوان و جیب‌ها یا آویختن بر گردن نیست بلکه طلبیدنی در قلب است. نویسنده از خدا می‌طلبد تا راه‌های خود را به او بیاموزد. آموختن و شناخت خدا و راه‌های او.
مزمور نویس در «مزمور باب ۲۵ آیه ۴» نیز می‌طلبد تا خدا راه‌های خویش را برای او نمایان کند. مانند نوری که بر زندگی و تصمیمات او روشنایی و شناخت را در پی دارد.
همینطور در کتاب مزمور باب ۵ آیه 8: «ای خداوند، به سبب دشمنانم مرا به عدالت خود هدایت نما و راه خود را پیش روی من راست گردان.»
بخواهیم خدا به ما نشانه و علامت برای تأیید راه بدهد. در کتاب «داوران باب ۶ آیات ۱۷ و ۱۸» جدعون از خدا تأییدی بر راهی که شنیده و باید برای آن تصمیم بگیرد خواست. باید مطمئن شویم که راه و تصمیماتمان در اراده و نظر خداست. در این قسمت و تأیید، پر از قوت و انرژی انگیزه برای قدم گذاشتن در راه و تصمیمات می‌شویم و این نقطه شکوفه زدن و امیدی در زندگیمان خواهد بود.
بخواهیم خدا محبت و عشق را بر ما نمایان و تابان کند. «اگر مرا دوست دارید، فرامین مرا نگاه دارید.» یوحنا باب۱۴ آیه ۱۵ در این آیات عیسی نشان دادن عشق و محبت را از طریق اطاعت به ما می‌آموزد. اطاعتی که نه بر اساس ترس، نه پاداش و ثواب بلکه بر اساس عشق و محبت بنیاد دارد و اذعان می‌کند از همین طریق دنیا خواهد فهمید که شاگرد من هستید. «به همین همه خواهند فهمید که شاگرد من هستید اگر محبت یکدیگر را داشته باشید.» یوحنا باب ۱۳ آیه ۳۵
عشق و محبتی که نه فقط با حرف و سخن بلکه در عمل و رفتار بنیاد گرفته است. «زیرا خدا جهان را اینقدر محبت نمود که پسر یگانه خود را داد تا هر که بر او ایمان آورد هلاک نگردد، بلکه حیات جاودانی یابد.» در انجیل یوحنا باب ۳ آیه ۱۶ می‌بینیم که خدا عشق و محبت خود را به ما نشان داد و نمایان ساخت. آن هم در اطاعت، راستی، عشقی حقیقی و عمل. پس بر این اساس و درک این مهم ما نیز قادر به قدم برداشتن در عشق و محبت و در اطاعت خواهیم بود. پس از تایید و قدم برداشتن، عشق و محبت نمایان شده ما را برای برداشتن قدم‌های بعدی هدایت و رهبری خواهد کرد.
«رحمت‌های خود را نشان ده، ای که پناه آورندگان خویش را به دست راست خود، از مخالفان ایشان می‌رهانی.» مزمور ۱۷ آیه۷
در انجیل «متی باب ۵ آیات ۴۳ تا ۴۷» عیسی تعلیم و آموزه‌ای را به ما می‌دهد. «شنیده‌اید که گفته شده است همسایه خود را محبت نما و از دشمن خود نفرت کن. اما من به شما می‌گویم که دشمنان خود را محبت نمایید و برای نفرین کنندگان خود برکت بطلبید و به آنانی که از شما نفرت کنند، خوبی کنید و به هر که به شما فحش دهد و جفا رساند، دعای خیر نمایید، تا پدر خود را که در آسمان است پسران شوید، زیرا که او آفتاب خود را بر بدان و نیکان می‌تاباند و باران خود را بر عادلان و ظالمان می‌باراند. زیرا هرگاه آنانی را محبت نمایید که شما را محبت می‌نمایند، چه اجر دارید؟ آیا خراجگیران چنین نمی‌کنند؟ و هرگاه برادران خود را فقط سلام گویید، چه برتری دارید؟ آیا خراجگیران چنین نمی‌کنند؟» فرقی است میان آنکه به مسیح ایمان دارد و دیگران. دیگران اینگونه رفتار می‌کنند ولی شما در عیسی، محبت و عشق او قدم بردارید. بطلبیم عشق و محبت مسیح بر ما نمایان و تابان شود و آن را همواره به یاد داشته باشیم و درک کنیم.
بخواهیم خداوند امسال رحم خود را بر ما نمایان و تابان سازد، تا لطف خدا و رحمت او را ببینیم. مهربانی و رحمتی که لایق آن نیستیم بلکه، از آنجا که به محبت او شک نخواهیم داشت قدم برمی‌داریم و فیض او را می‌طلبیم. بطلبیم رحم و رحمتی که خدا بر ما داشته است را درک کنیم و به یاد آوریم و بر اساس آن قدم برداریم.
«پس با دلیری نزدیک به تخت فیض بیاییم تا رحمت بیابیم و فیضی را حاصل کنیم که در وقت ضرورت ما را یاری کند.» عبرانیان ۴ آیه ۱۶
بخواهیم خداوند حسن نیتش را بر ما نمایان و تابان سازد، قلب خدا را ببینیم. بدانیم که او نیکویی را برای فرزندان می‌خواهد و ما را به راه درست و نیکو رهبری خواهد کرد و تنها به او می‌توانیم اعتماد کنیم. شکرگزار باشیم برای آنچه مهیاست برای ما. راه و پلی که مهیا ساخت تا در رابطه با او و آغوشش به پیش رویم. این قدم اعتمادی است که دریاها را خواهد شکافت.
بخواهیم خداوند حقیقت ایمانمان را به ما نشان دهد. بدانیم به چه چیز در حقیقت، اعتماد و ایمان داریم؟ بسیاری مواقع با حرف و سخن اعلام می‌کنیم که اعتمادمان بر خداست اما قدم‌ها، تصمیمات و افکارمان بر اعتماد بر خودمان، دیگران، پول و… بنیاد گرفته است.
آمین که امسال بر این نکات توجه کنیم و فصلی نو… درختی نو…. و جامه‌ای شکوفه گرفته بر ثمرات او بر تن کنیم.
