تك نوازي
يا همنوازى ؟
ازدواج دستبند زدن دو نفر زن و مرد محکوم به تحمل کردن یکدیگر نیست.
ازدواج دو ریل راه آهن که با فاصله حساب شده‌ای بوسیله پیچ و مهره به زمین چسبانده شده باشند و هرگز به همدیگر نرسند هم نیست.
ازدواج همراهی، همکاری و همدردی دو شخصیت متفاوت و منحصر بفرد است.
دو شخصیت با دو ماهیت کاملا مـستقل اما در یک ارزش برابر و یک طرح و هدف مشترک و رویای هماهنگ که تکمیل‌کننده هم می‌باشند.
همچنین ازدواج مانند همنوازی دو ساز مختلف است (مثلا ویلون و تمبک) که هیچ کدام دیگری نیستند ولی هر دو باهم یک نـت مشخصی که قبلا با هم به توافق رسیده‌اند را می‌نوازند و صدایی هماهنگ و مکمل و تایید‌کننده دیگری دارند.
اگر نوازندگان این هماهنگی در نت و آهنگ را از ابتدا در نظر نگیرند و قبل از اجرا به تفاهم نرسیده باشند شنوندگان تا به انتها صدای آهنگی گنگ و نامفهوم و دلخراش و ناهنجار خواهند شنید. زیرا هر کدام بی‌اعتنا به دیگری نت دلخواه خودش را خواهد نواخت.
درک و رعایت هماهنگی در تعیین آهنگ زندگی اولین شرط ورود به ازدواج است در غیر اینصورت بچه ها باید از همان کودکی تا جوانی‌شان صدای گوش خراش و نامفهوم و دلسرد کننده پدر و مادری را بشنوندکه یک عمر ساز خودشان را زدند و هرگز فرق بین «تک نوازی بـــا همنوازی» را درک نکردند و هیچ توجهی به نت و آهنگ و گام های مکمل کننده یکدیگر نداشتند و تک نوازی‌هایشان را همنوازی نامیدند.
جلیل سپهر
