سلامی گرم به اسمیرنایی‌های عزیز.
خداوند را شکرگزاریم برای همه شما عزیزانی که تا به امروز با ما در این صفحه از مجله همراه بودید و همچنین شکرگزاری می‌کنیم از خداوند برای فرزندانمان که رشد آن‌ها در مسیح باعث بنای خانواده‌ها و جامعه می‌شود.
همان‌طور که تا به امروز با ما همراه بودید طبق روال هر شماره از مجله با توجه به هدف اصلی به هدف‌های جزئی‌تری پرداختیم. در این شماره به موضوع ایمان به چیزهای نادیده می‌پردازیم.
هدف اصلی: آیا خدا ما را دوست دارد و آیا ما خدا را دوست داریم.
هدف هفته: ایمان به خدای نادیده.
با توجه به هدف این هفته برای بچه‌ها یک پروسه‌ای را در نظر گرفته‌ایم که در این پروسه بچه‌ها با خیلی مسائل مهم از شناخت خداوند آشنا می‌شوند. برای شروع ابتدا یک آیه از کتاب مقدس را در نظر داریم و از بچه‌ها می‌خواهیم که روی آیه تامل کنند. ما در اینجا کتاب عبرانیان باب ۱۱ آیه ۱ را در نظر گرفته‌ایم: “ایمان، ضامن چیزهایی است که بدان امید داریم و برهان آنچه هنوز نمی‌بینیم.”
حال مقداری ماش یا عدس یا هر دانه‌ای که روییده می‌شود را در مشارکت به بچه‌ها می‌دهیم تا آن‌ها را بکارند و یک هفته به آن گیاه فرصت دهند تا روییده شده و گیاه سبز شود. این در حالی است که بذر همه بچه‌ها یک مدل، یک اندازه، با یک خاک و یک ظرف مشابه کاشته می‌شود، یعنی در واقع شرایط کاشت بذر برای همه بچه‌ها به صورت یکسان و مشابه است. از آن‌ها می‌خواهیم که در طول این یک هفته صبور باشند. بعد از یک هفته در مشارکت شاهد نتیجه بذرها خواهیم بود. مسلماً هر کدام از آن‌ها با توجه به اینکه موقع کاشت بذرهایشان شرایط یکسان داشت اما بعد از یک هفته رشد سبزه‌هایشان نتیجه یکسانی ندارد زیرا در محیط‌های متفاوت و با مراقبت‌های گوناگون رشد کرده‌اند. ما در کانون شادی کلیسا وقتی که این پروسه را پشت سر گذاشتیم نتیجه بسیار جالب و پُر برکت بود که با شما به اشتراک می‌گذاریم.
رشد سبزه‌ها نمونه واقعی بود که بچه‌ها با چشمان خود دیدند که زمانی بذری را از یک جنس، در زمین و محیط‌های مختلف قرار می‌دهیم نسبت به نحوه مراقبت بذرها به صورت متفاوت رشد می‌کنند. برای مثال سبزه یکی از بچه‌ها همان روز اول به خاطر بی‌توجهی خراب شده بود، سبزه دیگری در یک تایم رشد خوبی داشت اما بعد ریشه‌هایش به دلایلی خشک شده بود، مثل خاک کم عمق، سبزه دیگری کم حجم و کوتاه رشد کرده بود و مابقی هم رشد و حجم متفاوتی داشت مثل ۳۰، ۶۰ و یا ۱۰۰…
وقتی که بچه‌ها ثمره بذرهایشان را می‌دیدند خوشحال بودند و ایمان داشتند که رشد می‌کند. آن‌هایی که با تمام وجود از دانه‌ها مراقبت کرده بودند وقتی ثمره‌شان را می‌دیدند شاد بودند، در صورتی که رشد آن‌ها قانون خداست و کار خدا.
بعد از اینکه همه بچه‌ها بذرهای خودشان و دیگران را که هر کدام شکل متفاوت داشت دیدند برایشان از این صحبت می‌کنیم که زمانی بذر توسط‌شان کاشته شد با اینکه قابل روئیت نبود ایمان داشتند که رشد می‌کند و بزرگ می‌شود، دقیقاً مثل خود ما که به خدایی ایمان داریم و می‌پرستیم که با چشم نمی‌بینیم، اما ایمان داریم که حقیقت و راه راستین است و کارها و برکاتش هر روز در زندگی‌مان نشانه است و با استوار ماندن در این راه هر روز بیشتر رشد کرده و بیشتر به عمق‌هایش داخل می‌شویم و حتی ثمره می‌آوریم.
برای بچه‌ها از این صحبت می‌کنیم که برای دیدن ثمره کاشت‌شان باید صبور می‌بودند، همان‌طور که ما در این راه باید صبور باشیم.
برایشان از این صحبت می‌کنیم که همان‌طور که بذرها در شرایط متفاوت و مراقبت‌های گوناگون نتایج متفاوتی داشت هر کدام از ما هم نسبت به ایمانمان و عملکردمان ثمره و نتیجه متفاوتی را بروز خواهیم داد. آمین که ثمره هر کدام از ما نیکو و ایمانمان به خدای نادیده هر روز بیشتر و بیشتر شود تا هر لحظه خود و زندگی خود را بیشتر تسلیم اراده خداوند کنیم.
شکر برای این فرزندان، شکر برای روح‌القدس که هدایت‌گر ماست برای قدم‌هایمان در زندگی.
