شالوم بر شما دوستداران این صفحه.
اینبار به آثاری از هنرمند و نقاش «ایتالیایی»، «پائولو ورونزه» که در دوره «رنسانس» می‌زیست نگاهی می‌اندازیم. طولی نکشید که او به یک هنرمند مشهور تبدیل شد و مردم از ترکیب شکوه سبک کلاسیک و رنگ‌های درخشان در کارش تحت تاثیر قرار گرفتند. او جزو سه هنرمند برجسته «ونیز» و یکی از استادان اواخر این دوره می‌باشد.
تولد موسی
این تابلو با رنگ روغن روی بوم در ابعاد 43 در 57 سانتی‌متر در سال 1580 براساس کتاب «خروج باب 2» ترسیم شده است.
زمانیکه قوم بنی‌اسرائیل در سرزمین مصر بارور و کثیر می‌شدند فرعون از ترسش دستور می‌دهد تا تمامی نوزادان پسر را بکشند. در همان زمان موسی متولد می‌شود. مادر و خواهرش تا سه ماه از کودک نگهداری می‌کنند، بعد از آن مادرش به خاطر اینکه او را نکشند تصمیم می‌گیرد کودکش را در سبدی گذاشته و در رود نیل رها می‌کند.
اما خواهر موسی تماشاگر این داستان است که متوجه می‌شود دختر فرعون دلش به حال کودک عبری سوخته و او را برداشته و تصمیم می‌گیرد تا به خانه خود ببرد.
تصاویر و جزییات درون این تابلو در نگاه اول متناقض جلوه می‌کند. به طور مثال لباس فاخر دختر فرعون در مقابل کودکی برهنه که تضادی از ثروت و فقر را نشان می‌دهد، یادآور فرهنگ متفاوت خانواده درباری مصر در مقابل کودک عبرانی است.
این تابلو بیشتر حس تضادگونه را به بیننده القا می‌کند تضاد بین سفید پوست و سیاه چهره، بلند قد و کوتاه قامت و شاید نقاش با طراحی شهر و تمدن اروپایی در پشت تصویر سعی دارد تا تضاد بین زندگی سلطنتی و عوام مردم را به تصویر بکشد.
اگرچه فرعون دستور قتل تمامی فرزندان پسر عبرانی را داده بود اما با این حال دختر فرعون آگاهانه تصمیم می‌گیرد تا پسر عبری گرفته شده از رود نیل را به قصر خود ببرد.
این تابلو برای ما یادآور این است که خداوند نقشه شریران را باطل می‌سازد و در زیر سایه بال‌های خود از فرزندانش محافظت می‌کند.
زنده کردن پسر بیوه زن
این اثر براساس انجیل «لوقا باب 7» در سال 1570 با رنگ روغن روی بوم در ابعاد 102 در 136 سانتی‌متر نقش بسته است.
عیسی در نزدیکی دروازه شهر« نائین» زنی را مشاهده می‌کند که یگانه پسرش مرده و همراهان تابوت او را حمل می‌کنند، اما زمانیکه عیسی بدانجا می‌رسد دلش به حال وی می‌سوزد و به آن زن چنین می‌گوید: «گریه مکن!»
اشاره حالت دست و انگشتان عیسی نشان از قدرت و اقتدارش دارد. او به پسری که مرده است فرمان می‌دهد تا برخیزد! و همانطور که در تصویر مشاهده می‌کنیم، پسر از تابوت خود بلند شده و می‌نشیند. چهره حیران و متعجب حاضران به خوبی در این تابلو نشان داده شده است.
حالت زانو زدن زن این احساس را به بیننده القا می‌کند که او کاملا سرسپرده و تسلیم عیسی است.
پائولو گویی با کشیدن و رنگ آمیزی لباس آن زن که به جای رخت و جامه عزا جامه رنگی را بر تن دارد نشان می‌دهد که نباید در غم و اندوه خودمان بمانیم. خداوند در کتاب «اشعیا» به ما وعده داده است که به عوض سوگواری روغن شادمانی و به عوض روح یاس ردای ستایش را بر تن ما می‌کند.
شاید چکش در دست پسر بچه تاکید بر عدالتی باشد که از جانب عیسی بر ما آمد تا دیگر محکوم به مرگ نباشیم بلکه حیات جاودان در او را تجربه کنیم.
امروز عیسی همانگونه که پسر بیوه زن را زنده ساخت، قادر است تا ما را نیز از مردگی‌های زندگی برخیزاند و زندگی دوباره بخشد.
عروسی در قانای جلیل
این تابلو از پائولو با رنگ روغن روی بوم در ابعاد 677 × 994 سامتی‌متر در سال 1563 و براساس انجیل «یوحنا باب 2» می‌باشد.
این تابلو در موزه «لوور» نگهداری می‌شود و در معرض نگاه تماشاچیان و علاقمندان خود در سالنی که «مونالیزا» در آنجا نگهداری می‌شود قرار دارد.
عیسی به همراه شاگردان خود به جشن عروسی در «قانا» وارد شده بود.
چون شراب در عروسی تمام شد و این مساله بی‌احترامی به مهمانان شرکت کننده در عروسی تلقی می‌شد، مادر عیسی به او گفت تا برای عروس و داماد کاری انجام دهد و از خادمین در جشن خواست تا هرآنچه که عیسی به آنها می‌گوید را انجام دهند بنابراین آب به شرابی ناب تبدیل شد. این اولین آیت و نشانه از عیسی بود. این تابلو نمادی از کار عیسی روی صلیب و خون او می‌باشد. خدمتکاران در این تصویر مطیع فرمان عیسی می‌باشند که معنی عمیقی از یک خادم را در خود جای دارد. خادم مساوی است با مطیع بودن.
خالق این اثر، تمرکز تصویر را بر روی عیسی قرار داده است و نه بر عروس و داماد! این نکته تمرکز اصلی حقیقت زندگی را به تصویر می‌کشد.
شکوه و جلال عروسی ما را به یاد جشنی می‌اندازد که خداوند برایمان مهیا می‌کند.
بله! پائولو با به تصویر کشیدن آدم‌ها از نژادهای مختلف اعم از کارگر و سیاه پوست و .. بر این تاکید دارد که خداوند در جشن خود همه ما را که به کار او روی صلیب و قیامش ایمان داریم دعوت می‌کند.
