امروز گامی را بردار…

شکر برای فیض بی­مانند خداوند و هدیه حیات و نجات او که مهیا شد تا امروز او را صدا کنیم و پدر آسمانی را بپرستیم. شکر برای راهی که مهیا شد که راه بازگشت و شروعی دوباره برای ما باشد.

بازگشتی دوباره موضوعی است که در مسیح همواره تازه و پر از حیات است. توبه کلمه‌ایست که در ادیان و مذاهب نیز شنیده می‌شود اما در مسیح توبه با بازگشت و شروعی متفاوت و حیاتی تازه همراه است. بازگشتی که به معنی گردشی کامل و جهتی کاملاً متفاوت است.

در انجیل لوقا باب پانزدهم داستانی به عنوان پسر گمشده مکتوب است که عیسی آن را برای درک بهتر محبت پدر به فرزند گمشده و نالایق و فیض و بخشش این پدر که بازگشت فرزندش را انتظار می­کشد عنوان می­کند.

این فرزند بنا بر خواست و اراده خود تصمیم می­گیرد از نزد پدر برود و در دنیا به خوشگذرانی بگذراند، اما غافل از راه و روش این دنیا از نزد پدر کوچ می­کند ولی دنیا او را به کاری پست و دون هدایت می­کند. خوک­چرانی و هم غذا شدن با خوکان و هم مکان شدن با آنان که نمادی از بی‌ارزش شدن و از دست دادن هویت واقعی است. اما داستان با یک تصمیم دگرگون می­شود. تصمیمی که نه فقط در حرف بلکه در عمل نیز انجام می­شود و قدم برای اجرای آن برداشته می­شود.

در آیه 14 از این باب اولین نشانه را “قحطی شدید” عنوان می­کند. مسیح در موعظه سرکوه عنوان می‌کند که “خوشا بحاله فقیران در روح”. در دیار و روش دنیا در قحطی­ها پرسه خواهیم زد. قحطی محبت حقیقی و بی ریا. محبتی که نه برای منافع شخص بلکه برای ارزشی که داریم. حتماً در زندگی به این نوع قحطی برخورد کرده­اید. قحطی که در پی بدست آوردن لقمه­ای از محبت و عشق و چشیدن طعم با ارزش بودن ما را به گدایی محبت وادار می­کند تا از هر کس و شخصی طلب و گدایی آن را نماییم ولی در عوض بدست آوردن این محبت زخم­های روح و جانمان هر روز شکافته­تر می­گردد. چه زیبا در این آیات “تنگدستی” و گدایی محبت را بیان می­کند و در ادامه، بردگی و به اسارت درآمدن در این دریوزگی‌ها نصیبمان خواهد بود.

اسارت و بردگی­ای که تو را به پست‌ترین و بی­ارزش‌ترین کارها مایل می­گرداند و هر روز به دور شدن از ارزش و هویت اصلی ما در خدا منجر خواهد شد. هویتی که در خانه پدری داشته­ایم و محبتی بی­مانند که هر روزه می­توانیم بچشیم و عشقی که ما را از گرسنگی و فقر روحانی آزاد سازد.

در این قسمت پسر تصمیم به بازگشت می­گیرد؛ حتی با شک از اینکه شاید پدر او را نپذیرد گام برمی­دارد تا شاید حداقل مانند کارگری اما در زیر دستان پدر زیست نماید.

او اعتراف می­کند که نسبت به پدر و ارزشی که برای پدر داشته است گناه کرده و لایق فرزندی نیست. چقدر گناهان و انتخاب­های اشتباه خود را به تقصیر خدا انداخته­ایم و بجای طلب محبت و بخشش او، قصد محکوم کردن خداوند و تبرئه کردن گناهکار پرداخته­ایم. اما این حقیقت در عیسی مسیح به وقوع پیوست. او خداوند زنده محکومیت حقیقی را بر خود گرفت تا امروز ما به عنوان فرزندان تبرئه باشیم و جریمه گناهان ما را او بر صلیب با پاره کردن و میخکوب کردن بدن خود پرداخته است.

امروز روز تازه‌ایست. روزی که خداوند ما را می­خواند و به انتظار فرزند خود نشسته است تا تصمیم بگیرد و در تصمیم بازگشت خود عمل کننده باشد و گام بردارد. چرا که بخشش و محبت و فیض او همراه با اقتداری بزرگ و عظیم در انتظار چنین فرزندی است.

بیایید امروز به این بیاندیشیم و گام برداریم…