داوری نکنید…
یکی از احکام مسیح در کلام که بارها تکرار شده، قضاوت و داوری نکردن دیگران است. مسیح عنوان می‌کند که داوری نزد اوست و حق قضاوت به او سپرده شده است چرا که تنها خداست که از گذشته، حال، آینده، از تمامی شرایط، موقعیت‌های انسان‌ها، حتی انگیزه‌های قلب و دل اشخاص با خبر است. اما…
اما متاسفانه داوری و قضاوت حتی به طور ناملموس در میان انسان‌ها و حتی ایمانداران به مسیح جای گرفته است چرا که شریر مدام در جایگاه داوری در افکار ما رخنه کرده و ما را نیز به روی تخت و کرسی داوری نشستن سوق می‌دهد؛ درحالیکه حق داوری و جایگاه حقیقی قضاوت در دستان عیسی مسیح است نه هیچ کس دیگر.
در پرستش‌های کلیسا، در مشارکت‌ها، در کلاس‌ها، درتعالیم و در خیابان مدام به قضاوت کردن نوع پوشش، نوع ظاهر، رفتار مردم و حتی برادر و خواهرهای خود می‌پردازیم و یا با شایع شدن حرف در میان خودمان به راحتی به قضاوت یکدیگر می‌نشینیم و حکم خداوند را می‌شکنیم و در سپاه شریر سربازان می‌شویم.
سرچشمه داوری‌های ما از غرور نشأت می‌گیرد و همچنین قضاوت و داوری ثمرات روح را در ما از بین می‌برد.
چه بسیار مواقع در زمان پرستش متمرکز بر دیگران، پوشش و قضاوت قلب پرستش آنها می‌شویم و از تمرکز بر آنچه برایش آمده بودیم دور؛ تنها کاری که نمی‌کنیم همان پرستش خداوند است.
در رساله رومیان که رساله یادآوری کننده و قانون اساسی مسیحیت نیز خوانده می‌شود در باب چهاردهم آیه چهارم عنوان می‌کند:
«تو کیستی که بر خدمتکار شخصی دیگر حکم می‌کنی؟»
با توجه به تفسیر این آیه معنی قضاوت و داوری را در کلام بیشتر در می‌یابیم. به طور مثال تصور کنید شخصی به شما مراجعه می‌کند و درباره فرزند شما بدون داشتن اطلاعات و دلایل کافی، زبان به قضاوت باز کرده و از نوع رفتار و پوشش فرزندتان گلایه می‌کند. وقتی به قضاوت و داوری افراد می‌نشینیم، گویی نزد پدر آسمانی او لب به شکایت گشوده‌ایم که «این چه فرزندی است که تو داری؟» و خداوند را محکوم می‌کنیم که در مورد فرزندانش کوتاهی کرده است.
در بسیاری از موارد عنوان می‌کنیم که نظر شخصی‌ام را گفته‌ام درحالیکه این همان قضاوت و داوری استتار شده و پنهان شده است. با قضاوت کردن، کار خداوند را زیر سوال می‌بریم و اعلام می‌کنیم «خداوندا تو به اندازه کافی نمی‌فهمی و من باید این مسئله مهم را به تو گوشزد کنم.»
داوری کردن قسمتی از نقشه شریر در افکار ما است تا ما را به داشتن افکار منفی رشد و سوق دهد. در خاطرمان باشد ما نمی‌توانیم با قضاوت و داوری کسی را تغییر دهیم و تغییر و تبدیل نیکو از دستان پر فیض خداوند شروع می‌شود.
یک فرد ایماندار، یک فرزند حقیقی و شاگرد مسیح به رشد خانواده الهی خود کمک می‌کند و آن را در کمال محبت، شادی و آرامش انجام می‌دهد نه در فضایی پر از قضاوت و بدبینی. محبت خداوند در درون ما قدرت انجام این کار را فراهم خواهد کرد ولی متاسفانه به جای این کار به داوری یکدیگر می‌رویم.
راه رفتن و گام برداشتن در محبت خداوند، پایداری در برابر این افکار منفی را به ارمغان می‌آورد و از ثمرات آن خواهد بود.
همانطور که در رومیان مکتوب است «هیچ عذری نیست» پس… آمین که در مشارکت با روح‌القدس بر این ضعف خود پیروز شویم و با سلاح روحانی آماده این نبرد باشیم.
